Diagnoza pedagogiczna
Diagnoza pedagogiczna – powinna być procesem przetwarzania danych, procesem rozwiązywania problemu, a nie tylko rejestrowaniem zachowań. Diagnozowanie w pedagogice ma na celu dostarczenie wiedzy służącej projektowaniu form pomocy względem osób lub grup ludzkich zamieszkujących określone terytorium. Aby terapia, kompensacja, profilaktyka była skuteczna niezbędna jest poprawnie przeprowadzona diagnoza. Diagnozę stawia się bowiem w celu ustalenia pewnego aktualnego stanu rzeczy oraz po to, aby dojść do przyczyn tego stanu rzeczy.
Wszelkie badania o charakterze diagnostycznym prowadzone w naukach społecznych powinny zawierać przynajmniej jedną z wymienionych poniżej czynności:
opis badanego stanu rzeczy lub zjawiska o charakterze społecznym (deskrypcja)
wyjaśnienie przyczyn i warunków istniejącego, badanego przez nas stanu rzeczy (eksplikacja)
prognoza, przewidywanie zmian jakie mają nastąpić (predykcja)
zalecany kierunek zmian, korekta działania (element autorsko-nowatorski)
Typy diagnoz:
przyporządkowująca (klasyfikacyjna lub typologiczna) – polega ona na przyporządkowaniu danego wycinka analizowanej rzeczywistości do typu lub gatunku; jest to wstępny etap, zadanie każdej diagnozy
genetyczna – polega na ustaleniu źródła określonego zaburzenia, wykryciu jego przyczyn pierwotnych i wtórnych
celowościowa (funkcjonalna) – polega na określeniu znaczenia istniejącego stanu rzeczy w powiązaniu z różnymi sterami aktywności i grupami społecznymi
fazy – polega na ustaleniu etapu zmiany w badanej rzeczywistości
rozwojowa (prognostyczna) – polega na określeniu przewidywanego kierunku zmian badanej rzeczywistości